ตอน : ผองพระอเวนเจอร์รุมยำสหายธรรม….“เบียร์”
“เบียร์…..น้องรัก” ของผมซึ่งผมยกให้เป็น สหายธรรม…..เบียร์! โดยขอยกเลิกคำว่า จานเบียร์ เพราะมีโอกาสเพี้ยนเป็น ชามเบียร์ ถ้วยเบียร์ หรือแก้วเบียร์ได้ ในโอกาสที่เมาเบียร์
กำลังถูกคุกคามโดยผองพระระดับมหาเปรียญบ้าง นักธรรมตรี โท เอกบ้าง ฆราวาสบ้าง ศาสนิกชนของศาสนาอื่นบ้าง
แต่ สหาย(ธรรม)เบียร์ ก็ยังสามารถรักษารูปมวย เอาไว้ได้สวยพอสมควร
ก็ได้แต่เอาใจช่วย สหายเบียร์ ให้มีพลังใจรักษาอารมณ์ รักษารูปมวยเพื่อประหมัดกับบรรดานักมวยพระห่มผ้าเหลือง มวยวัด มวยฆราวาส ที่มาในรูปมวยพม่า มวยเขมร และมวยทะเล
ซึ่งถ้าสังเกตแววตา รอยยิ้มบนใบหน้าและสุ้มเสียงของสหายเบียร์ในยามที่มีแพรรี่อยู่เคียงข้าง จะสบายใจได้ว่าสหายเบียร์ยังสามารถเต้นฟุตเวิร์ก และชกเก็บคะแนนไปได้ตลอดจนครบ(จำนวน)ยกอย่างแน่นอน
ถ้าบรรดาฝูงไฮยีน่าทั้งในผ้าเหลืองและในเครื่องแบบคฤหัสถ์ จะนิ่งนั่งตั้งสติสัก 10-15 นาที เพื่อพิจารณาอากัปกิริยา วาจาและเนื้อหาที่สหายเบียร์แสดงออกมา ล้วนแต่มีเนื้อหาที่น่าสนใจ น่าสดับตรับฟัง
แม้บางครั้งเนื้อหาอาจจะพลาดพลั้งแฉลบออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง ด้วยความที่ยังไม่ถ่องแท้ในพระไตรปิฎกทุกบรรทัด
แต่ก็ยังน่าฟัง น่าสนใจ น่าติดตามกว่าพระธรรมเทศนาของหลวงตา หลวงน้า หลวงพี่ทั้งหลายในอดีตและในปัจจุบัน ที่ยังตั้งหน้าตั้งตาแสดงพระธรรมเทศนาด้วยลีลาเนิบนาบนุ่มนวลชวนหลับคาศาลา หรือหมอบหน้าธรรมาสน์
เมื่อสหายเบียร์น้องรักของผมดอดเข้ามาตีท้ายครัว!…..ฮา! หรือบุกทะลวงค่ายกลของสถาบันนักเทศน์ที่มีความสามารถเห่กล่อมให้สาธุชนคนที่ฟังธรรมะหลับคาศาลาทั้งที่ยังนั่งกระพุ่มมืออยู่ จึงเกิดความโกลาหลในวงการพระ เณร เถน ชี
มิใช่วงการศาสนาจะโกลาหล…..หามิได้!
ยิ่งสหายเบียร์แสดงธรรมให้สาธุชนเห็นว่า “พุทธพาณิชย์” เช่นการผลิตวัตถุ(ที่ไม่น่าจะเป็น)มงคลออกมาจำหน่ายเป็นอุตสาหกรรมประจำวัด
เหรียญโลหะ พระผง พระบูชา ผ้ายันต์ ประเจียด ตะกรุด รัก-ยม ท้าวเวสสุวรรณ นางกวัก กุมารทอง ไอ้ไข่ ชูชก พญาคันคาก พญาเต่าเรือน กาสัก ไซดักเงิน เรือประทุนบรรทุกทอง ค้อนโป้งรวย! และเครื่องรางของขลัง(ที่อาจจะพาเข้าห้องขัง!) อีกราวๆ 2,567 ชนิด ในตู้จำหน่ายพระเครื่องของวัดวาอารามทั่วราชอาณาจักร ถูกสหายเบียร์นำมา ยกตัวอย่างถึงความไม่มีอิทธิปาฏิหาริย์ด้านการดลบันดาลให้ผู้ครอบครองเป็นเจ้าของได้ประสบโชคดี เคราะห์ดี กรรมดีมีโชคชัย มีเงินใช้…..ก็หาไม่ !…..
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากกรรมที่ตนเป็นผู้ก่อทั้งสิ้น
เมื่อสหายเบียร์อาจหาญตีขนดหาง ของอลัชชี เดียรถีย์ที่หากินกับเดรัจฉานวิชา บรรดาเดฯ ฝูงต่างๆ ก็ผนึกกำลังเป็นกลุ่มออกกลุ้มรุมฉันโต๊ะจีนลิงสหายเบียร์กันเป็นที่คึกคักและครึกครื้น
ในบรรดาพระอเวนเจอร์มีพระปัญญา พระวัฒนา พระฯ ที่มีวิชาความรู้ในเรื่องราวของธรรมวินัย พระไตรปิฎกอย่างแตกฉาน ไม่มีอาการโอหังมมังการ แต่ได้เตือนเบียร์ให้มีสติ มีข้อมูล มีหลักการในการสอนธรรมตามแนวทางฆราวาส
ซึ่งเป็นกิริยาอาการหรือศีลาจารวัตรที่งดงามตามวิถีพระ
จะมีก็แต่พระปีนเสากับพระสันติซึ่งกระหายศึก ที่ออกอาการอยากจะเชิดฉิ่งหรือทำร้ายร่างกายหรือตีรันฟันแทง…..ฮา! กับสหายเบียร์อย่างออกนอกหน้าจนพิธีกรรายการโทรทัศน์ที่กำลังสัมภาษณ์ทั้งพระทั้งฆราวาส(สอนธรรม)ซึ่งก็คือสหายเบียร์อย่างเมามัน แทบจะหมดความอดทน ลุกขึ้นมาเชิดฉิ่งกับพระปีนเสาและพระสันติที่น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นพระคุกคามให้รู้แล้วรู้รอดไป…..ฮา!
ในขณะที่พระปัญญา พระวัฒนารักษาอาการแห่งสมณสารูปไว้ได้อย่างมั่นคง แต่พระปีนเสากับพระสันติ(คุกคาม)กลับแสดงรูปนามอย่างยั่งยืนว่าอยากจะราวีกับสหายเบียร์ด้วยมวยวัด…..ฮา!
ไม่ใช่เพียงสหายเบียร์และแพรรี่จะเอือมระอากับกริยาอาการตาลุกตาพองกระเหี้ยนกระหือรือ เถียงชนิดหัวโล้นชนฝาของพระสันติที่ไม่มีสมณสารูปของความเป็นสาวกของพระพุทธศาสดา พุทธศาสนิกชนทางบ้านก็เกิดอาการอยากนวดม้ามของพระปีนเสากับพระสันติ ให้ช้ำบวมและแตกในบั้นปลาย ด้วยความหมั่น(ลำ)ไส้(ใหญ่)เป็นกำลัง
เมื่อถูกแพรรี่ย้อนถาม “พระสันติ” (ซึ่งแพรรี่ไม่อยากเรียกว่าพระ) ว่าศึกษาในทางพระทางธรรมมาถึงระดับใด? แล้วพระสันติตอบว่า “เปรียญ 1 เปรียญ 2” แพรรี่อดีตพระมหาไพรวัลย์ วรรณบุตร จึงตำหนิด้วยน้ำเสียงภาษา อารมณ์ และอากัปกิริยาน่ารักว่า…..
“ให้ดูตัวอย่างพระคุณเจ้า 2 รูป พระปัญญากับพระวัฒนา เปรียญธรรม 9 ประโยคเป็นตัวอย่าง ซึ่งท่านมีทั้งความรู้ที่แตกฉาน และมีอาการของความเป็นพระ ต่างจากท่าน(สันติ)ที่ไม่สำรวม หูตาล่อกแล่ก เล่นหูเล่นตากับเธอ(แพรรี่) ไม่มีกิริยาศีลาจารวัตรที่สมควรจะเป็นพระ…..ฮา!”
ผมได้แต่รอให้สหายเบียร์มีความรู้แก่กล้าในเรื่องราวของพระพุทธศาสนา พระสูตร พระธรรมวินัยให้เต็มพุงและถ่องแท้ยิ่งกว่านี้ จะได้ออกมาราวีกับนักบวชหรือฆราวาสในศาสนาพุทธและศาสนาอื่นๆได้เต็มปากเต็มคำ
เต็มหน้าหมัด หน้าศอก หน้าเข่า เพียบพร้อมด้วย “แม่ไม้มวยบ้านและมวยวัด”ถนัดใจยิ่งไปกว่านี้ เพื่อสาธุชนคนตื่นธรรมจะได้เพิ่มปริมาณเต็มบ้านเต็มเมือง ประเทืองธรรมบนแผ่นดินไทยให้ครึกครื้นยิ่งกว่านี้
หมายเหตุ : มมังการ คือ การถือว่าเป็นของเรา
ศีลาจารวัตร คือ กิจหรือข้อปฏิบัติ หน้าที่อันสมควรกระทำของสงฆ์
โดย “โกสินทร์ ปิ่นสุพรรณ”
